9 Ocak 2025 Perşembe günü Kayalıpark’ta otobüsten iniyorum. Her zaman yanım da su taşırım, unutmuşum. Kayalıpark’ta ki Fenni Fırın büfesine yöneliyorum. Su istiyorum, iki kız tezgahın karşı tarafında çay içip bir şeyler yiyorlar. Kırmızı kazaklı kız kalkıp bana suyu veriyor, yarım litrelik pet şişe.
Suyu alınca suyun sıcak olduğunu fark ediyorum. Anlıyorum ki su koydukları dolabı çalıştırmamışlar. Su mavi kapaklı, o suyun yakın tarihte beyaz kapaklısı çıktı.
Hemen dönüp suyu aldığım kıza tarihini okutuyorum. 8’inci ay 2024’den kalma. Beklemiş su içindeki katkı maddesinden dolayı tükürük düzenimi bozuyor. Eee 70’e merdiven dayamışız. Suyun ömrü bir yıl biliyorum ama daha taze su içmek istiyorum. Suyu aldığım kıza suyu geri vermek istediğimi söylüyorum. Kızcağız tamam paranızı geri verelim diyor. Tam parayı geri verecekken ki para da 4 lira, pencere yanındaki kız yerinden fırlıyor paranın iadesini önlüyor ve suyu geri almıyor.
Suyu açmamışım olay bir iki dakika içinde gerçekleşiyor. Nezaket sınırlarını aşmış bir personel, önce suyu orada bırakıyorum sonra onlara kalacağına ağacı sulayayım diye ağaca döküyorum.
Yapılan davranış ve hitap beni üzüyor, sinirleniyorum. Bunları yapan personelden ismini istiyorum, şikayetçi olacağım diyorum.
Personel şikayeti duyunca yüksek sesle ben ismimi veremem diyor. Kıdemli herhalde, yanındaki bana nezaketle yaklaşan kıza hava basıyor.
Anında Büyükşehir Beyaz Masayı arıyorum, şikayetimi iletiyorum. Hatta bu davranışından dolayı varoşlarda ki Fenni Fırının bu personele uygun olacağını söylüyorum ve beklemeye başlıyorum.
Anında mesaj geliyor, 756771 No ile şikayetimiz kayıt altına alınıyor. Aradan 15 gün geçiyor, tık yok. Beyaz Masayı arayıp beni unuttular mı? Diyorum. Kaydı alan hanım kız beni hatırlıyor. Numaramdan takip ediyor, sizin şikayetiniz Hatice hanımda bekliyor görünüyor diyor.
Tam 28 gün sonra 5 Şubat Çarşamba günü beklediğim yazı geliyor. Yazı aynen şöyle diyor.
“Tüm satışlarımız önce giren önce çıkar prensibine göre yapılmaktadır. Satış devir hızımız yüksek olduğundan ötürü ürünlerimiz büfede uzun süre beklememektedir. Firmanın ambalaj değişikliğinden ötürü böyle bir algı olmuş olabilir.
Personelimiz tavrından ötürü birim sorumlusu tarafından uyarılacaktır. Bilginize sunar, teşekkür ederiz.”
Asıl ben teşekkür ederim. Biz şişenin üzerine bakarak değerlendiriyoruz, siz ambalaj değişikliğinden dolayı algı olmaktan bahsediyorsunuz.
Ayrıca 28 gün geçmiş ve hala o personel uyarılmamışsa, söyleyeceğim bir şey yok. O hoyrat tavrıyla, şikayet etmeyen insanlara da nezaket göstereceğini zannetmiyorum.
Bir basit şikayeti 28 günde sonuçlandıranlara kaplumbağalara selam olsun diye konuyu kapatıyorum. Kusura bakmayın şikayetimi geri alıyorum.
ANILARA DEVAM…
Meram ortaokuluna kaydımızı yaptırıp, okula başladık.
Konya’dan her gün okula otobüsle gidip gelmek cazip geliyordu.
Okulumuzun bahçesi, Valinin konutunun arkasına bakıyordu. Biz derste iken Valinin bahçıvanı kovalarla bizim okula elma döküyordu. Biz görüyorduk. Teneffüs zili çalınca inanılmaz bir koşuyla bahçeye çıkıp elmaları topluyorduk.
Bu arada Valinin bahçıvanının oğlu da bizim okulda okuyordu. Meram’da bisikletle elim bir kazada vefat ettiğini öğrendik.
13 Mart 1971 Konya’da ki unutulmaz tipi felaketini de yaşadık. Bir Cumartesi günü öğleden sonra 60’ı aşkın kişi şehir içinde ister donarak ister boğularak deyin vefat ettiler. 13 Mart 2025 Perşembe gününe geliyor, detaylı tekrar yazarım.
Meram ortaokulunda iken Tural mahallesinden subay, astsubay çocukları okula servisle gelip giderlerdi.
Dersimiz ikindin bittiğinden öğle arasını Meram da geçirirdik. Kış kıyamet olsa bile öğle arasında müdürümüz okulda bulunmamızı istemezdi.
Bizde öğle arasında annemizin kese kağıdına veya gazeteye sardığı azığı yerdik. Naylon poşet yoktu o zaman. Çantamızın bir köşesine sıkıştırırdık. Öğle arasında meram son duraktaki bir kahvede çayımızı yudumlar, karnımızı doyururduk.
Öğle arasında askeri servis gelir, Tural lojmanlarında ki öğrencileri yemek için getirir götürürdü.
İnşallah haftaya nasıl asker olduğumu anlatırım. Selam olsun hepinize.